W roku 1944 ja, będąc na wojnie w wojsku polskim, a tem samem nie obecny, rodzina moja, to jest żona - lat 38, syn - lat 14, oraz córka - lat 10, w dzień zaduszny z 1 na 2 listopada w nocy zostali zamordowani przez rezunów ukraińskich, ten sam los miał spotkać moją najstarszą córkę, tylko dzięki sąsiadce, która zaprosiła córkę do towarzystwa pojechania na zaduszki do miasta Śniatynia, na groby swych rodziców, dzięki czemu uniknęła śmierci z drapieżnych rąk rezunów ukraińskich, dom, inwentarz żywy i martwy, meble, odzież, słowem, co tylko dało się zabrać, wszystko zrabowali rezuny ukraińskie, jedyny raz po morderstwie córka odwiedziła dom rodzinny w Nowosielicy, pow. Śniatyń, w asystencji wojska, po czem zamieszkała w Zabłotowie, pod opieką wyżej wspomnianej krewniaczki, a następnie w kwietniu 1945 r., jako Polka, w drodze repatriacji, wraz z krewniaczką wyjechała na zachód Polski osiedlając się w Miliczu, a co się stało w dalszym ciągu z wymordowaną rodzina nie wiadomo.